Daar werd geen letterlijke kopie van monumentale straatwanden aan gebogen waterwegen mee bedoeld, maar een nieuwe stad waarin iedereen - sociaal gelijk en omgeven door voldoende ruimte, groen en licht – zichzelf kon ontplooien. De oplossing werd gevonden in een reeks van nieuwe tuinsteden. De realisatie van het plan leidde vanaf 1949 tot een verdubbeling van de omvang van de stad. In een verbazingwekkend kort tijdsbestek van tien jaar verrezen rond Amsterdam 50.000 woningen in wijken als Bos en Lommer, Watergraafsmeer, Slotermeer, Geuzenveld, Osdorp en Buitenveldert. Hoe organiseerde Amsterdam deze megaklus, welke (buitenlandse) steden dienden als voorbeeld? Wat waren de telkens terugkerende thema’s en problemen? De auteurs brachten maanden door in het eindeloze archief van de Dienst Publieke Werken Amsterdam. Deze onuitputtelijke bron van gegevens is de ware hoofdpersoon van dit boek.

De winnaar van 2017 is de transformatie van de Werkspoorkathedraal door Monk architecten. Deze publicatie presenteert het juryverslag, een verhaal over het winnende project en een foto-essay van Stijn Poelstra. De bijdrage van Lara is het essay ‘Werken met wat je hebt’ over de Utrechtse traditie van herontwikkeling. Het werken in, vanuit en met het bestaande zit al decennialang in Utrechts bouwbloed, zo niet langer.

Utrecht is echt niet alleen maar de stad die Hoog Catharijne toeliet, het schrikproject van de stadsvernieuwing. Het is de stad waar de hoogte van de Domtoren heilig is, de stad waar een van de eerste herbestemmingen van industrieel erfgoed te vinden is en waar vanwege de verhuizing van universiteitsinstellingen naar De Uithof, in de jaren tachtig al geoefend werd met het transformeren van de terreinen die zij achterlieten. Kortom, herbestemming, herontwikkeling, gebruik maken van het bestaande – het past Utrecht als een jas.

Ontworpen als bescherming tegen het water na de watersnoodramp van 1953 behoren de Deltawerken tot de iconische monumenten van Nederland, met technische hoogstandjes als de Oosterscheldekering, de Brouwersdam en de Maeslantkering. Klimaatverandering maakt de wateropgave opnieuw urgent. Het boek toont de kwaliteiten en innovaties van de veertien onderdelen van de Deltawerken en belicht de daadkracht van de speciaal opgerichte Deltadienst, die de delta integraal op de tekentafel legde. Er werd doelbewust gekozen voor het bouwen van groot naar klein, van gemakkelijk naar moeilijk. Op die manier zou het werk zelf een leerschool zijn: nieuwe technische mogelijkheden konden gaandeweg de uitvoering van het Deltaplan worden uitgeprobeerd en ontwikkeld.

Daarmee is de reeks van dammen en keringen een ‘verbeterd systeem’, waarin niet alleen waterstaatkundige innovaties werden toegepast, maarde dammen zelf ook proeftuinen werden voor landschapsontwerp, nieuwe natuur, nieuwe stranden en recreatiegebieden. De bijdrage van Lara is een uitgebreide karakterschets van alle veertien onderdelen van dat verbeterd systeem: Algerakering, Zandkreekdam, Volkerakwerken, Veerse Gatdam, Grevelingendam, Haringvlietdam en sluizen, Brouwersdam, Oosterscheldekering, Philipsdam, Oesterdam, Markiezaatskade, Bathse Spuisluis en Spuikanaal, Hartelkering en de Maeslantkering.

Wat zijn de kerneigenschappen van het bureau, en welke parallellen zijn er met actuele thema’s in de landschapsarchitectuur? Een ruime selectie uit de 1500 projecten, zoals het Nederlands paviljoen Wereld Expo Hannover 2000, Waldpark in Potsdam, Wollefoppenpark Rotterdam, krijgt een plaats in het boek, onder meer in essays over prijsvragen, tekentechnieken, het gebruik van beplanting en beeldende kunst. B+B is analytisch, interdisciplinair, vervreemdend, ambachtelijk en opiniërend – eigenschappen die ervoor zorgden dat de internationale landschapsarchitectuur na 1977 mede door en in dit bureau is gevormd. De bijdragen van Lara zijn de beschrijvingen van de vijftig meest exemplarische projecten die het bureau tussen 1976 en 2010 maakte.